Link naar video:
https://youtu.be/HfT5OhtVU5M

Het was woensdag 17 juni toen ik de oproep op hockey.nl doorstuurde naar mijn ouders in een mail met als onderwerp: "?!". De volgende dag waren paps en ik begonnen met het schrijven van de mail naar de coach, want ze zullen vast veel aanmeldingen krijgen, dan kan je het maar beter geprobeerd hebben. Mams was het er niet helemaal mee eens, maar die hoorde pas toen ze thuiskwam van een bruiloft dat de mail al verstuurd was.

Vrijdagochtend om 06:30 ging de wekker. Dit keer was niet het eerste wat in mijn hoofd opkwam de toets die ik straks moest gaan maken, maar of ik al een reactie had ontvangen uit Australië. En jahoor… Ik las de eerste regels en daar stond eigenlijk precies in wat ik al had verwacht: “You may be right that you are possibly to young, we have had several enquiries from some older (not much 20/21) players.” Maar toen las ik verder: “It appears you are a very talented player and I would be interested to get you're coaches opinions on whether you'd be a suitable player for our needs.”
Ik maakte mijn ouders wakker en stuurde meteen mijn coach, Martijn de Jager, een berichtje. Die reageerde heel enthousiast en ik stuurde zijn contactgegevens door naar Steve, de coach in Australië, die vervolgens direct contact met elkaar opnamen. Ik probeerde er niet te veel mee bezig te zijn en me te focussen op mijn tentamens voor Scheikunde en Spaans. Eenmaal op school lichtte ik wel alvast Peter Stam, de teamleider, in over mijn eventuele avontuur en hij vertelde gelukkig dat school het geen enkel probleem zou vinden als ik de eerste weken van het volgende schooljaar zou missen.

Zaterdagochtend zocht ik even contact met Martijn, om te vragen of hij al had gereageerd op de mail van Steve. Hij belde meteen terug en zei dat hij direct een mail zou sturen. En wat een fantastische mail, heel positief, maar ook eerlijk.
Om 11:40 hoorde ik een mail binnenkomen op mijn telefoon, uit Australië! Ik las de eerste regels en begreep dat mijn droom werkelijkheid ging worden… Tranen van blijdschap liepen over mijn wangen, ik sprong rond het huis, omhelsde mijn vriendin en belde mijn ouders, die op dat moment in Scheveningen waren bij de Volvo Ocean Race.
In de mail stond dat de vluchten, het verblijf (bij Steve thuis) en de maaltijden betaald worden, dat ik wat zakgeld krijg per week, dat ik 9 wedstrijden voor KEW in de Premier League speel en daarnaast ga helpen bij de "junior training sessions". Ook schreef hij dat ze donderdag 25 juni een competitiewedstrijd spelen tegen TEM en het "awesome" zou zijn als ik dan al mee kon spelen. Verder stond er dat hij graag zo snel mogelijk in contact kwam met mijn ouders.
Ik ben toen meteen begonnen met het maken van een checklist. Allereerst: een visum en een No Objection Certificate aanvragen. Daarna ben ik zowel de baas van het Griekse restaurant waar ik werk als de surfschool gaan bellen dat ik helaas de komende 9 weken niet beschikbaar ben om te werken.

Zondagochtend hadden we afgesproken met de familie White om te gaan skypen. Dat was in het begin een beetje onwennig, maar ze kwamen heel lief en zorgzaam over. (En nu ik hier ben kan ik dat zeker bevestigen, wat een geweldig gezin!)
Later in de ochtend ontving ik mijn ticket, iets wat meteen opviel was dat ik met de Emirates A380 zou vliegen. Er moesten nog een aantal dingen geregeld worden met de verzekering en ik moest wat geplande evenementen afzeggen: een uitje naar Maastricht, aantal dagen Vlieland, theorie-examen rijbewijs etc.

Maandag moest er nog veel gedaan worden. Ik stond vroeg op om de KNHB te bellen met betrekking tot het NOC. Daarna moest ik nog wat andere telefoontjes plegen. Vervolgens heb ik een aantal documenten en foto’s van mijn computer op een usb gezet, zodat ik mijn nieuwe laptop in Australië kon gaan installeren.
Rond een uur of 11 ging ik Céline, een goede vriendin, gedag zeggen en even op de thee bij mijn ‘nep oma’, de oma van Casper.
‘S middags ben ik boodschappen gaan doen met mams en daarna zouden er een stuk of 8 vriendinnen komen (en Casper, trouwe kameraad voor alweer 14 jaar) voor een stukje taart en om gedag te zeggen. Ton, mijn jonge ‘nep opa’ was er ook en van hem ontving ik mijn allereerste Australian Dollars.
‘S avonds aten we met de familie; mijn ouders, mijn zus en ik. Daarna moest ik mijn koffer in gaan pakken. Die nacht kon ik bijna niet in slaap komen (net als de nachten daarvoor eigenlijk), ik geloofde nog steeds niet dat ik de volgende middag naar Australië zou vertrekken.

Dinsdag ging de wekker om 07:30. Snel aankleden en in de auto naar school met Malou om wat boeken te halen voor volgend schooljaar, zodat ik niet met een achterstand aan 6 VWO begin. Thuis ontbeten we met z’n viertjes, zoals we dat normaal gesproken op zondag doen: met alles op tafel. Na het onbijt nam ik een lange douche en werden de laatste voorbereidingen getroffen.
Om 11:45 zaten we in de auto naar Schiphol.
Het inchecken van de baggage ging heel vlot. Daarna zijn we in een café gaan zitten met mijn tante, mijn nichtje Fleur en beste vriendin Cathy. En toen was het echt tijd voor afscheid…

Security ging heel snel en ik stond te wachten op mijn moeder. We kochten nog wat tijdschriften en een koptelefoon en zijn daarna lekker gaan zitten bij Brood. En guess who was sitting behind us: Patrick Kluivert en zijn zoon Quincy! Zo spontaan als ze is begon mijn moeder een gesprek en zo bleek dat ze op dezelfde vlucht als ik zaten.
Onderweg naar de gate sprak ik met Pieter, die mij gaat begeleiden met mijn blogs. En daar stond hij dan, de airbus A380, wat een gigantisch ding!! Daar kwam ik Patrick en Quincy weer tegen en we liepen samen richting het vliegtuig terwijl ik mama uitzwaaide. Eenmaal op mijn stoel (of beter gezegd, rij), kon ik niet rustig zitten. Ik kreeg nog heel veel berichtjes binnen en bleef maar om me heen kijken in het vliegtuig. Ik moest gewoon om mezelf lachen, wat ben ik toch een gek die reageert op een oproep en nog geen week later in het vliegtuig zit.

Het eerste uur van de vlucht heb ik vooral om me heen gekeken en alles van de afgelopen dagen op me in laten werken. Daarna werd het avondeten geserveerd en heb ik een film gekeken. Patrick kwam ook nog even langs, aangezien er absoluut geen mensen die niet in de business class zitten, naar boven mogen. We praatten gezellig over zijn ervaringen en over mijn avontuur Down Under en spraken af dat hij zou wachten in Dubai in verband met mijn transfer. De laatste uurtjes van de vlucht heb ik geslapen.

Eenmaal geland duurde het even voordat ik eindelijk van boord was, maar gelukkig stonden Patrick en Quincy nog te wachten, en wel met een fast ticket, dus we waren zo door de security. Ik had nog ongeveer 1,5 uur voordat ik moest boarden. In die 1,5 uur heb ik ontzettend gelachen om Patrick en Quincy. Mannen, als jullie dit lezen; jullie zijn TOP! Vlak voordat ik moest boarden liepen we naar de gate, waar we nog een foto maakten en afscheid namen.
Het vliegtuig van Quantas was iets minder luxe, maar ik zat prima, met een stoel tussen mij en de archeoloog bij het raam (die overigens in 14 uur niet één keer van zijn plek is geweest).

Ik ben tijdens het reizen alleen maar in de war geweest over de tijd, ik vloog als het ware met de nacht mee. Ik had ook geen idee wat nou welke maaltijd was, volgensmij heb ik 3x avondgegeten. Het vliegtuig was de hele vlucht donker, dat interpreteerde ik als een teken dat het bedtijd was, ik ben dus maar lekker gaan slapen. De vlucht ging eigenlijk heel snel.

Aangekomen in Melbourne, was er veel security. Toen ik door de uitgang kwam zag ik Ashleigh en haar moeder Katrina al staan met een welkomstbord. Het was nog ongeveer 40 minuten rijden van het vliegveld naar huis. Toen we daar aankwamen was ik meteen onder de indruk van het huis en van mijn kamer en bovenal van het gezin waarin ik terecht was gekomen. Ashleigh heeft een zus, Samantha (19), een broertje, Ben (14) en een hond Tesha. Het was al laat, dus we zijn na een gezellig praatje naar bed gegaan, waar ik verbazingwekkend snel in slaap viel. Morgen (donderdag) speel ik mijn eerste wedstrijd.

GO KEW!